poniedziałek, 26 marca 2012

Tygrysa pazur

W mojej okolicy mieszka bardzo dużo kotów. Prawie w każdym domu jest kot i koty swobodnie przemieszczają się po okolicy. Kot spod dziesiątki bezczelnie walnął kiedyś kupę centralnie na środku naszego ogródka, kot spod dwójki zrobił to samo pod szóstką. Koty spod ósemki grzeją się na stosach drewna kominkowego, skrzynkach z licznikami gazowymi, albo po prostu na słonecznych plamach na chodniku. Po dachu sąsiadów pod jedynką łaził kot nieznanego pochodzenia, widziany wcześniej na dachu ósemki. Z kolei kot spod jedynki zwykł był załatwiać się na podwórku innej ósemki, do czasu kiedy rozpoczęła się tam budowa. Było to niezłe widowisko, bo posesja ta znajdowała się po drugiej stronie ruchliwej ulicy, a kot był monumentalnym Maincoonem wielkości rysia i trudno go było nie zauważyć, kiedy udawał się do toalety. Widać też ślady kotów, których nie widać w ich futrzastych osobach - ślady łapek na śniegu pod drzwiami, na tarasie, ślady łapek na szybie samochodu...
Kot naszych najbliższych sąsiadów zaglądał do nas od dawna. Bardzo zabawnie wyglądał buras wychylający się z zewnętrznego parapetu przez okno balkonowe i miauczący bezgłośnie (Niech żyją okna dźwiękoszczelne!). Kilka dni temu poparadował trochę po parapecie w tę i z powrotem i postanowiliśmy się bliżej poznać. Otworzyłam drzwi na taras, wystawiłam rękę, zaprosiłam do środka. Powąchał i oddalił się z godnością. Następnego dnia wrócił. Było ciepło i drzwi były szeroko otwarte. Kot wpakował się na pewniaka do salonu. Kiedy był na wysokości kanapy powitałam go uprzejmie "Dzień Dobry Kotku! Ale wiesz, u nas mieszka kotek." Buras nie przejął się informacją i kontynuował marsz. A niech mu tam! Byle nie nasikał.
I tu krótki wtręcik o naszym kotku. Jest to kot nie całkiem normalny. Brakuje mu jednej nóżki, ma jakieś problemy natury emocjonalnej, i na domiar złego potwornie wali mu z pyska. Taki kotek po przejściach, co się własnego cienia boi i nie ma za grosz typowo kocich skłonności typu wskakiwanie na stół i ściąganie wędliny z kanapek.
Buras doszedł do drzwi do przedpokoju zniknął mi z oczu i wtedy usłyszałam gardłowe MRAUUU! i przed nosem śmignął mi najpierw Buras, a zaraz za nim moja Kotełka z ogonem jak u wiewiórki, postukująca kikutem o parkiet, jak wkurzony pirat. Buras wyskoczył na taras i schował się za winklem, czyli u siebie, Kotełka natomiast zajęła pozycję w drzwiach balkonowych i mierzyły się wzrokiem jeszcze przez dobre dziesięć minut. Kotełka jeszcze wyszła na taras, podeszła do winkla, usłyszałam kolejne MRAUUU!, zawróciła i wróciła na posterunek w drzwiach, a Buras schował się całkiem.
W efekcie tego wydarzenia ja mam zakwasy w mięśniach brzucha, Kotełka postanowiła zostać kotem wychodzącym, w związku z tym trzeba ją szybko zaszczepić na różne wychodzące choróbska, żeby mi jakiejś wścieklizny do domu nie zwlokła. Postanowienie jej jest tak gorące, że jeszcze tego samego wieczora czmychnęła do ogródka i musiałam ją po ciemku wabić, co w przypadku kota prawie całkiem całkiem czarnego nie było proste. A Buras nadal wraca do domu przez nasz taras. Podejrzewam też, że nie była to jego ostatnia wizyta w naszym domu, bo z wyglądu jest kotkiem bardzo sympatycznym, ale nie bardzo bystrym :)
Kotki toleruję, ich kupek nie zamierzam, więc nakupiłam jakichś odstraszaczy i zobaczymy, co będzie dalej. Marzy mi się drugi kotek, taki bardziej koci, najchętniej z wyglądu i charakteru norweski leśny, ale nic na siłę. Jak będzie nam pisany, to się pojawi. Rodzina też jęczy, że chciałaby normalnego kotka, chociaż ostatnio Kotełka częściej przychodzi na mizianie i nawet brzuch wystawia. Wcześniej Małż opowiadał tylko historię, kiedy obudził się nad ranem, bo go jakaś mara dusiła w pierś, otworzył oczy i zobaczył tuż przed nosem dwa oślinione kły wystające z zamkniętej paszczy. (Nasz kotek ma również wadę zgryzu i wygląda jak wampir.) Zupełnie nie rozumiem, o co afera! Najpierw narzeka, że kot nienormalny i nie przychodzi, a jak kotek przyszedł, to źle...
Czeka nas więc szybka wizyta u weterynarza, szczepienie i może coś przy okazji da się zrobić z higieną kociej jamy gębowej, bo ambiwalencja między pragnieniem bliskiego kontaktu ze zwierzakiem, a głęboko zakorzeniony wstręt do wyziewów, które się z niego wydobywają, jest męcząca.
Państwo oczywiście umyli już dzisiaj ząbki, tak? Ja nie po drugim śniadaniu, więc spadam do łazienki :)))

Miłego dzionka i tygodzionka, że się tak wyrażę!!!

piątek, 23 marca 2012

Mogę nie tagować?

Jasne, że mogę! Będzie, co prawda nieporządnie, ale co mi tam! W końcu pisze dla siebie i dla czytelników, a nie dla jakiegoś Wielkiego Internetowego Brata, który zjada moje ciasteczka i ma mieć łatwiej przy katalogowaniu moich wytworów w swoich przeglądarkach, co nie? ;)
Jestem właśnie po wizycie u Lulu, która świętuje jubileusz - GRATULECJE! - i naszło mnie na refleksje o moim blogowaniu. Lulu pisze, że ku własnemu zaskoczeniu ciągle ma o czym pisać, a ja pomyślałam sobie, że pisać, to może bym i miała o czym, ale nie piszę, bo cenzura nie pozwala. Autocenzura oczywiście ;)
Miałkotek nie jest pamiętnikiem, nie jest blogiem hobbystycznym, ani lifestylowym (jest takie słowo?), literackim też nie, ani opiniotwórczym, ani specjalistycznym, po prostu piszę sobie, jak mnie najdzie. Ale też programowo nie piszę wszystkiego. Jak wspominałam nie publikuję personaliów, wizerunków mojej rodziny, chcę zachować względną anonimowość. Mogłoby się zdawać, że skoro coś ukrywam, to jakoś się kreuję na potrzeby bloga, ale nie. Jestem jaka jestem i dobrze mi z tym, i jeśli o czymś nie piszę, to nie dlatego, że mogłoby to popsuć mój wizerunek, ale dlatego, że na przykład wolę zamilknąć, niż pisać byle pisać. Dobrze robię? Nie jestem pewna. Poprawcie mnie jeśli się mylę. Tłumaczenie, że kiedy nie piszę, to myślę o blogu i jego podczytywaczach, jest oczywiście marne, ale tak funkcjonuję, typowe dla introwertyka. Ciągle mi się wydaje, że jak ja o czymś myślę, to jest to dostępne dla osób mi bliskich, więc po co jeszcze o tym pisać ;)
A kiedy mam doła, to co wtedy? Żalić się na piśmie, trzymać w zanadrzu jakiś wesoły pościk, czy zniknąć? I co będzie, kiedy nie będę pisać, świat się zawali? A może nie?
A poza tym jest ciepło, świeci słońce, wreszcie przyszła wiosna i jest cudnie. I tak ma być!!! Mam nadzieję, że u Was też wiosenka. Trzymajcie się ciepło i słonecznie!

wtorek, 20 marca 2012

Podróży w czasie ciąg dalszy

Wywołana do odpowiedzi przez Anię (patrz komentarz do poprzedniego posta) stawiam się i niniejszym zapodaję posta. Zapisałam się mianowicie na angielski. Niby umiem, ale ani kwitów na to nie mam, ani też w razie potrzeby nie wypowiadam się wystarczająco płynnie i bezbłędnie. Słowem - postanowiłam  odświeżyć gramatykę. Mam to szczęście, że za ścianą mam Dział Językowy i za oficjalną zgodą wszystkich świętych zaczęłam chodzić na lektorat ze studentami.
Matko! Ale jazda. Moi koledzy z zajęć mogliby być moimi dziećmi! No po prostu kosmos! W Polsce. Bo już w USA nikogo by to nie dziwiło, że ktoś ma cztery dychy na karku i do szkoły poszedł. To mi się podoba. U nas wszystko jakieś takie sztywne - podstawówka, gimnazjum, liceum, studia, praca, amen. No może jeszcze studia podyplomowe i niezliczona ilość szkoleń celem (wątpliwego) podniesienia kwalifikacji. Ale już żeby po liceum pojechać w podróż dookoła świata, a studia zacząć nieco później, to się w głowie nie mieści, bo przecież traci się swoje miejsce w wyścigu szczurów. W Stanach nikogo nie dziwi, że ktoś zaczyna studiować prawo, czy medycynę odchowawszy dzieci. U nas nie do pomyślenia. DLACZEGO???!!!
A ja dopiero teraz chciałabym pouczyć się matematyki, fizyki, chemii. Teraz dopiero czuję się gotowa zrozumieć to, co w szkole musiałam na siłę i na tempo pakować sobie do głowy. Tylko gdzie, jak? Chyba zaczekam na osiągnięcie trzeciego wieku, bo wtedy znowu legalnie będzie można studiować, bez posądzenia, że coś jest ze mną nie tak ;) I może wreszcie będę umiała przekształcać wzory :)))

piątek, 2 marca 2012

Time machine

Sprawdzam sobie dzisiaj maila, a tu powiadomienie o komentarzu. Wielkie mi tam miasto Łowicz, nie pierwsze i nie ostatnie, bo mam, zdaje mi się, ustawione powiadomienia do starszych postów, dzięki któremu mam szansę ich nie przeoczyć. Oczywiście, jeśli tylko zaglądam do skrzynki gmailowej... I dziś właśnie w tejże skrzynce wiadomość, ale do posta sprzed roku. O, kurczaki! Przede wszystkim z ciekawością przeczytałam, co też ja robiłam rok temu. Z grubsza, to samo co teraz - walczyłam z blogową niemocą tfurczą (przez małe tfu). Szczęście, że poza blogiem wykrzesuję z siebie dość energii, by coś zdziałać, ale o tem potem. (Napięcie buduję, jakby się kto nie domyślił ;) )
A w drugim rzucie, pomyślałam sobie, że dzięki blogom i komentarzom ludzkość osiągnęła to, o czym tylko fantazjował Herbert George Wells - możliwość podróżowania w czasie. Czy to nie dziwne?! Miła nowa Obserwatorka - witam Renkę:) - zdaje się żyć w roku 2011, a ja w 2012 i to wszystko tego samego dnia. A meze nie? Po prostu kosmos! Tak sobie tylko żartuję :)))
A u nas kaszel, katar i - excusez-moi - sraczka. Dziecko w czasie choroby żywi się wyłącznie serkiem homo i surowa papryką, więc żołądek ma prawo się zbuntować. I do tego żołądek buntuje się podstępnie i znienacka, więc: "Mamuniu! Chce mi się kupki!" "To chodź!" "Ale już wyszła do majtek!" "Cała?! To chodź, zmienimy majtki." A w duchu "Bleeeee!" I tak z grubsza wygląda macierzyństwo :)))

Z innej beczki:
"Mamuniu! Zamknąłem kotka w szafie." "Taaak? A po co go zamknąłeś?" ""Nieeeee wiem." "Aha!"

Godzinę później. Sprzątam sypialnię.

"Miau. Miauuu. MIAUUUUU." "Ups!" I czy to nie ironia losu, że dziecko ma dziwne pomysły, ja sklerozę, a kot-pierdoła nie potrafi sobie drzwi suwanych otworzyć... Ale czego się po kocie spodziewać, jeśli nie potrafi sam się obsłużyć z otwartej torebki karmy stojącej na podłodze, tylko stoi nad pustą miską i jojczy. "Miau. Miauuu. MIAUUUUU."