Mogę nie tagować?

Jasne, że mogę! Będzie, co prawda nieporządnie, ale co mi tam! W końcu pisze dla siebie i dla czytelników, a nie dla jakiegoś Wielkiego Internetowego Brata, który zjada moje ciasteczka i ma mieć łatwiej przy katalogowaniu moich wytworów w swoich przeglądarkach, co nie? ;)
Jestem właśnie po wizycie u Lulu, która świętuje jubileusz - GRATULECJE! - i naszło mnie na refleksje o moim blogowaniu. Lulu pisze, że ku własnemu zaskoczeniu ciągle ma o czym pisać, a ja pomyślałam sobie, że pisać, to może bym i miała o czym, ale nie piszę, bo cenzura nie pozwala. Autocenzura oczywiście ;)
Miałkotek nie jest pamiętnikiem, nie jest blogiem hobbystycznym, ani lifestylowym (jest takie słowo?), literackim też nie, ani opiniotwórczym, ani specjalistycznym, po prostu piszę sobie, jak mnie najdzie. Ale też programowo nie piszę wszystkiego. Jak wspominałam nie publikuję personaliów, wizerunków mojej rodziny, chcę zachować względną anonimowość. Mogłoby się zdawać, że skoro coś ukrywam, to jakoś się kreuję na potrzeby bloga, ale nie. Jestem jaka jestem i dobrze mi z tym, i jeśli o czymś nie piszę, to nie dlatego, że mogłoby to popsuć mój wizerunek, ale dlatego, że na przykład wolę zamilknąć, niż pisać byle pisać. Dobrze robię? Nie jestem pewna. Poprawcie mnie jeśli się mylę. Tłumaczenie, że kiedy nie piszę, to myślę o blogu i jego podczytywaczach, jest oczywiście marne, ale tak funkcjonuję, typowe dla introwertyka. Ciągle mi się wydaje, że jak ja o czymś myślę, to jest to dostępne dla osób mi bliskich, więc po co jeszcze o tym pisać ;)
A kiedy mam doła, to co wtedy? Żalić się na piśmie, trzymać w zanadrzu jakiś wesoły pościk, czy zniknąć? I co będzie, kiedy nie będę pisać, świat się zawali? A może nie?
A poza tym jest ciepło, świeci słońce, wreszcie przyszła wiosna i jest cudnie. I tak ma być!!! Mam nadzieję, że u Was też wiosenka. Trzymajcie się ciepło i słonecznie!